Twee filmpjes waar Middelste (2,5-3cm) – en Grote Teunisbloem (3,5-6cm) – Oenothera biennis en glazioviana – open gaan.
Echt iets om op een zomeravond te bekijken. Bij de eerste die ik zag open gaan dacht ik: heb ik eigenlijk wel eens een bloem zo open zien gaan? Wónderlijk ☺.
Zet vooral het geluid eerst uit! Het beeld is niet overal even scherp en stabiel maar je ziet wel iets gebeuren. Bij de eerste is: even terug te zetten naar het begin, door het laden van het bestand mis je net dat ie openspringt, en na 1.20 min gebeurt er niks meer.
Zeepkruid is familie van de anjer. Het is giftig bij inname maar werd vroeger uitwendig gebruikt tegen ontstekingen en huidaandoeningen. En om de was te bleken. Beetje vierkante plant zeg maar, met mooi rode kelk en stengel. Op diverse plekken in de tuin te vinden. Bloeit van wit tot diep roze en geurt dag en nacht wat vele insecten aantrekt.
Wat een wonderlijke plant als je die voor het eerst ziet. Ik vond hem op geen ander lijken. Mooi hartvormig blad en een lekker dynamische aanblik doordat de stengel zigzagt. De bloemen zijn trompetjes die van binnen bekleed zijn met haren zodat insecten er pas weer uit kunnen als de bloem bevrucht is omdat dan pas de haren weer verslappen. De bloemen staan eerst omhoog gericht zijn en gaan later hangen. Samen met mansoor is het ongeveer de enige in onze streken voorkomende soorten van de pijpbloemfamilie. Hij staat op het alpinum aan de boskant.
Wat ik zo mooi vind is de combinatie van zalm-oranje met dieprood van de bloemen. En dat ie zo klierachtig behaard is. Knikkend nagelkruid bloeit nu met een bloem die hangt als een klokje aan een ‘geknikte’ steel. Hij valt eigenlijk niet zo op maar is de moeite waard om van dichtbij te bekijken. Knikkend nagelkruid was 1 van de 10 planten in de ‘levende’ landelijke tentoonstelling Beschermde planten (2015) in de Botanische Tuin. Een Rode Lijst-soort dus, wat betekent dat die in het wild nauwelijks overleeft.
In juni zal de plant hele mooie pluisbollen vormen. In de foto’s zie je opeenvolgende stadia. Op de laatste hiervan zie je dat in de pluissteeltjes zit een merkwaardig s-vormig haakje, hier ook een knikje dus. De zaden blijven daarmee makkelijk ergens aan hangen en verspreiden zich zo. Toch komt de naam van nagelkruid, de wortelstok ruikt daar een beetje naar [bron: De Groene Schatkamer, A. Kuhlmann]
Rond het alpinum groeit deze dieprode ooievaarsbek weelderig. Bijna zwartpaars, maar soms violet blijkt. De bloemblaadjes staan iets naar achter gebogen. Neus in de wind-gevoel geeft me dat. Ik heb een tijd zitten turen hoe dat nou zit met die meeldraden, de kleur en de vorm. Elke bloem heeft 10 meeldraden die rijpen in 2 porties van 5. Na rijping kleuren de gele helmknoppen (linkerbloem op foto met 2 bloemen) paars en krullen de draden sierlijk naar achter. Daarbij komt de stijl met stempels vrij te liggen en kan de bloem worden bevrucht. Dit is goed te zien op de foto daarna. Wanneer dat gebeurd is, strekken de meeldraden zicht weer uit.
De vrucht krijgt de vorm is een lange ‘snavel’, de ooievaarsbek. En daar had ik nou net geen foto van gemaakt… Komt nog. Mooi vind ik ook de lange afstaande haren, te zien op de foto met de bij. Het is een wilde geraniumsoort, een zeldzame, die de hele zomer bloeit.
